"Ελευσίνα. Επιστρέφοντας πάλι εδώ". (Του Χάρη Κανάκη)

Το πλάγιο φως λούζει ανθρώπους και μνήμες

 Ελευσίνα. Μια πόλη που αποκαλύπτεται σιγά σιγά στον επισκέπτη της, όπως τα αρχαία της στα θεμέλια των υπό ανέγερση πολυκατοικιών. Αγαπώ αυτή την πόλη και την επισκέπτομαι όσο μπορώ πιο συχνά τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια.

Η αρχαία πόλη και το ρολόι

  Η ιστορία την έχει ακουμπήσει και έχει αφήσει έντονα τα σημάδια της παντού όχι μόνο στο μυθικό πέρασμα από την αρχαία δόξα αλλά και από τα πιο σύγχρονα αστικά απομεινάρια, παλιά βιομηχανικά κτήρια, αποθήκες και το παλιό ελαιουργείο που φιλοξενεί τα ονομαστά "Αισχύλεια", πολιτιστικές θεατρικές και μουσικές εκδηλώσεις  με χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.

Πεζόδρομος Νικολαίδου

  Η καρδιά της πόλης κτυπά στην οδό Νικολαίδου τον μεγάλο της πεζόδρομο με τις καφετέριες και τα φιλόξενα ταβερνάκια, δρόμος που περνά ακριβώς μπροστά από τα ερείπια της αρχαίας πόλης με το μεγάλο ρολόι να δεσπόζει στην κορυφή του λόφου.

Το άγαλμα του πλοιάρχου Βασίλη Λάσκου

  Το απόγευμα η δύση του ήλιου λούζει τα σπίτια της πόλης και το λιμάνι, με εκείνο το πορτοκαλί πλάγιο φως που κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την αλήθεια του. Γλάροι και θαλασσοπούλια πετούν πάνω απ' τα αγκυροβολημένα πλοία και ιστιοφόρα, καθώς τα παρακολουθεί με το αγέρωχο αιώνιο βλέμμα του ο Βασίλης Λάσκος, εκείνος ο ηρωικός πλοίαρχος του υποβρυχίου Κατσώνης που το 1943 χάθηκε με αυτοθυσία μαζί με το σκάφος του.

  Καθώς περπατώ στο λιμάνι δεν μπορώ να μην θυμηθώ την "Αγέλαστο Πέτρα" αυτό το υπέροχο ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσάφτη για την πόλη, τα αρχαία αλλά και τους ανθρώπους της. Τα χαμογελαστά πρόσωπα των κοριτσιών και των αγοριών που κατηφορίζουν στο λιμάνι είναι η τελευταία όμορφη εικόνα που κρατώ πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής. Είμαι για μια ακόμη φορά εδώ, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τους λόγους. Νομίζω οτι όλοι οι λόγοι είναι γραμμένοι πάνω στα ρυμουλκά που σεργιανάνε στα ανοικτά του κόλπου και στις ρυτίδες των ηλικιωμένων στα παγκάκια του λιμανιού.

Χάρης Κανάκης