Ζητείται ελπίς! (του Χάρη Κανάκη)

   Tα σημάδια της σήψης και της παρακμής έχουν γίνει ανυπόφορα. Ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς μιλούν για εικόνες αθλιότητας μιας κοινωνίας που κατρακυλάει όλο και πιο χαμηλά. Επιτήδειοι που έχουν αναγάγει την τέχνη του «λαδώματος» σε επιστήμη, ανακριτές, εισαγγελείς, διαφθορά και σήψη, ρατσιστικά φαινόμενα, πολιτικοί της καρπαζιάς, λάθη αείμνηστων δημαγωγών...όλοι ένα κουβάρι. Κατήφορος, προβληματισμός και αμηχανία από την πλευρά των απλών ανθρώπων. Τραγικά πρότυπα για μια νεολαία που η πλειοψηφία της δεν πιστεύει πια σε τίποτα και δεν περιμένει τίποτα. Μιας κοινωνίας που σιωπά επιδεικτικά αλλά αρνείται να ξεπουλήσει τα όνειρά της στη «μαύρη αγορά».  Εκείνη την «μαύρη αγορά» που στήθηκε νύχτα και που οι κανόνες της τράφηκαν από ένα «Σύστημα» που εμφανίζεται παντοδύναμο, ελέγχει τα πάντα και πάντα στο τέλος βγαίνει κερδισμένο, για αυτό τον λόγο διαψεύδονται συνεχώς όσοι περίμεναν έναν μεγάλο ξεσηκωμό. Εκείνη την πολυπόθητη επανάσταση των ημερών μας που δεν ήρθε ποτέ, ίσως γιατί όλοι την επιδίωκαν, όλοι την ζητούσαν μα εκείνοι που έπρεπε να την κάνουν κατάλαβαν ότι το «Σύστημα» είναι ανίκητο, έτσι το μόνο που έκαναν ήταν να υπομένουν απογοητευμένοι από όλους και από όλα, εισπνέοντας τα τελευταίας τεχνολογίας δακρυγόνα και μετρώντας στην πλάτη τους τα υπερσύγχρονα μέσα καταστολής ενός αποκρουστικού και άθλιου κράτους που τους θεωρούσε για τα πάντα ένοχους και επικίνδυνους, έτσι κατάντησαν σιγά-σιγά κακομοίρηδες, φοβητσιάρηδες και μοιρολάτρες. Έπεσαν σε κατάθλιψη και στο τέλος παραδόθηκα.

   Μεσσίες  πουθενά, πίστη σε οράματα και προοπτικές καμία, οι οδηγητές των νέων ιδεών και της ανατροπής λίγοι και ανεπαρκείς, αποδείχτηκαν γρήγορα ότι ήταν μέρος του «Συστήματος» και τρέφονταν από αυτό, αν όχι και το συντηρούσαν κιόλας με κάθε τρόπο. Ανίκανοι να εμπνεύσουν το λαό και να τον κάνουν να σηκωθεί από τον καναπέ. Κάθε μορφής πνευματικότητα εξαφανισμένη. Οι λίγοι πνευματικοί άνθρωποι που ύψωσαν ανάστημα, γρήγορα εξαναγκάστηκαν σε απομόνωση και χαρακτηρίστηκαν ιδιόρρυθμοι. Θυμάμαι πολύ συχνά έναν καλό μου φίλο τον ποητή Νίκο Ανδρεάδη, στις συζητήσεις μας εδώ και αρκετά χρόνια, να μου λέει χαρακτηριστικά. «Ένας τέτοιος λαός δεν έχει καμία ελπίδα, μπορεί να αξίζει τον αφανισμό και η μοίρα του να είναι προδιαγεγραμμένη. Χωρίς νεύρο χωρίς παλμό με κατεβασμένα τα χέρια έχει παραδοθεί και δεν αντιδρά. Πολύ σύντομα θα βλέπεις κόσμο να πηδάει από τα μπαλκόνια και να ξενιτεύεται». 

   Δεν μπορώ να χωνέψω τούτο το τραγικό κατάντημα που αναστάτωσε τον κόσμο μας και ανέτρεψε όλους τους σχεδιασμούς τόσων νέων ανθρώπων, καταδικάζοντάς τους να ζήσουν τον εφιάλτη ως μια σκληρή και απάνθρωπη πραγματικότητα. Κατέστρεψε όνειρα και ποδοπάτησε συνειδήσεις μέσα σε λίγο χρόνο. Δεν θα ξεχάσω όλους εκείνους που έσβησαν μέσα στην απελπισία και την απογοήτευση. Το τέλος τους ίσως κάποτε σημάνει σαν άλλος παιάνας την απαρχή της μεγάλης μαζικής λαϊκής ανατροπής. Ίσως μέσα από τούτες τις στάχτες αναγεννηθεί μια νέα πραγματικότητα. Ίσως υπάρξει ένας νέος μεγάλος ηγέτης που θα εμπνεύσει και θα ενώσει. Έτσι όπως το έκανε ο Φίλιππος της Μακεδονίας ενώνοντας τους Έλληνες 2500 χρόνια πριν προετοιμάζοντας το δρόμο για την ενδοξότερη μορφή της ελληνική ιστορίας, τον Αλέξανδρο και τα κατορθώματά του. Έναν ηγέτη φιλόσοφο, οραματιστή με την έννοια που έδινε ο Αριστοτέλης στον «ηγέτη» . Εκείνον που θα γεννηθεί μέσα από τα σπλάχνα του λαού. Θα εμπνευστεί από αυτόν και θα τον εμπνεύσει οδηγώντας τον στην ανατολή μιας νέας εποχής. 
 

Χάρης Κανάκης
 Νέα Φιλαδέλφεια, 27 Ιανουαρίου 2014