Η Τζένη Βάνου με τα μάτια της Κάτιας Καλλιτσουνάκη.

    Η Τζένη Βάνου υπήρξε το ίνδαλμα της παιδικής μου ηλικίας. Τα πρώτα χρόνια της δεκ. του 60 που κατοικούσαμε στην ίδια πολυκατοικία στην Κυψέλη,είχα τη χαρά να την ακούω να προβάρει τα τραγούδια που ήδη ήξερα από το ραδιόφωνο,ενώ τα βράδια κρεμόμουνα κυριολεκτικά από τα κάγκελα της βεράντας για να τη δώ να κατεβαίνει απαστράπτουσα από το διαμέρισμά της και να μπαίνει στο σπορ αυτοκίνητο του Γιάννη Βογιατζή που την περίμενε από κάτω,για να πάνε μαζί στο κέντρο που εμφανιζόντουσαν. Αρχικά για να μην προδώσει τον Μίμη Πλέσσα που στηριζόταν σε αυτήν,και κατόπιν για οικογενειακούς λόγους,αρνήθηκε μια λαμπρή καρριέρα στο εξωτερικό,αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στη Νάνα Μούσχουρη η οποία
είχε πεί κάποτε πως αν η Τζένη είχε εγκαταλείψει την Ελλάδα,θα την είχε ξεπεράσει. 
    Η εξαίσια και πολυβραβευμένη φωνή της,αποτυπωμένη δισκογραφικά σε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που γράφτηκαν την περίοδο 1958-1966, θα μου θυμίζει πάντα την εποχή της δικής μου αθωότητας, και η ευγενική φυσιογνωμία της θα παραμείνει στη μνήμη μου χωρίς τα σημάδια και το βάρος του χρόνου, έτσι ακριβώς όπως την γνώρισα.