Το 2ο Κουαρτέτο Εγχόρδων του Χάρη Κανάκη και η θεωρία του "Ψυχικού Αυτοματισμού" στη δημιουργία!

Το κουαρτέτο εγχόρδων L' ANIMA στο οποίο είναι αφιερωμένο το 2ο κουαρτέτο του Χάρη Κανάκη.

Χάρης Κανάκης: Λίγα λόγια για το 2^ο Κουαρτέτο Εγχόρδων μου και την θεωρία του «Ψυχικού Αυτοματισμού».

Το 2^ο κουαρτέτο εγχόρδων μου αποτελεί ένα ακόμη έργο μου που είναι βασισμένο στην τεχνική γραφής την οποία εδώ και αρκετά χρόνια ονομάζω «Δημιουργία με βάση τον Ψυχικό Αυτοματισμό» και την οποία χρησιμοποιώ τόσο στα έργα που γράφω στη μουσική όσο και στην λογοτεχνία. Πρόκειται για τρόπο σύνθεσης χωρίς θέμα και χωρίς οποιουδήποτε είδους ανάπτυξη ή επεξεργασία του οποιουδήποτε θεματικού υλικού, όπως τα έχουμε μάθει μέχρι σήμερα στις μορφολογικές  αναλύσεις.  Επίσης η επιλογή ελεύθερης ατονάλ τεχνικής γραφής είναι απλώς ένα ακόμη εκφραστικό μέσο και τίποτα περισσότερο, (υπάρχει άλλωστε πληθώρα τεχνικών και στυλ, στην μουσική εργογραφία μου που υπηρετεί με την ίδια συνέπεια την θεωρία του «Ψυχικού Αυτοματισμού»). Παρ όλα αυτά το συγκεκριμένο έργο συνοδεύεται από τούτο το κείμενο, μια και εδώ τα σημάδια και τα απότοκα αυτής της θεωρίας έχουν πλήρη και εμφατική εφαρμογή και με ικανοποιεί σαν δημιουργό περισσότερο ίσως από άλλα.

Η αρχή του έργου, για παράδειγμα,  με την δυναμική ανιούσα γραμμή στο 1^ο βιολί, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εκληφθεί ως κάποιο θέμα, ενώ δεν είναι τίποτε άλλο από μία εκτινασσόμενη σαΐτα, μία σωματοποιημένη κραυγή ενέργειας που εκτοξεύεται με γενεσιουργό αίτιο την μεταφυσική αγωνία. Μία αγωνία που διεξοδικά χαρακτηρίζεται και αναλύεται σε ολόκληρο το έργο του Νίκου Καζαντζάκη αλλά και άλλων συγγραφέων ως «Ιερός Τρόμος». Προσθέτω επίσης την τεχνική γραφής του «Το βιβλίο της Ανησυχίας» του Φερνάντο Πεσσόα αλλά και το υπερρεαλιστικό αξίωμα του ομώνυμου κινήματος των αρχών του αιώνα όπως αυτό δημοσιεύτηκε στο 1^ο τεύχος του La Revolution Surrealiste τον Δεκέμβρη του 1924: «Αφού η καταδίκη της γνώσης είναι πια ανώφελη, αφού η νόηση δεν λογαριάζεται πια, μονάχα το όνειρο αφήνει στον άνθρωπο όλα του τα δικαιώματα στην ελευθερία» και πλέον έπειτα από την τριακονταετή μελέτη μου πάνω στην ιστορία της τέχνης ακούγεται στα αυτιά μου, πιο επίκαιρο από ποτέ.

Το έργο ακολουθεί μονοπάτια και σημεία μέσα στις εκτάσεις των οργάνων, πολλές φορές στα όριά τους, που εναλλάσσονται πατώντας σε γνωστές σύγχρονες τεχνικές γραφής των εγχόρδων, αλλά και φωτίζοντας σημεία του θυμικού που ονομάζω «ψυχικό αυτοματισμό». Η ορμή οι δυναμικές εξάρσεις και η ενέργεια των ακόρντων αυτού του έργου είναι εμπνευσμένες και γεννημένες  από την νεανική ορμή, ενθουσιασμό και δυναμισμό του κουαρτέτου «L ‘ANIMA» στο οποίο και το αφιερώνω και που ελπίζω να απολαύσει τόσο την ερμηνεία του όσο εγώ όταν το έγραφα.

Χάρης Κανάκης

Νέα Φιλαδέλφεια

15 Φεβρουαρίου 2018

Μανώλης Αναγνωστάκης-"Το σκάκι"

Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω την βασίλισσα μου
( Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα πια δεν έχω αγαπημένη )...
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
( Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα )
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
( Τραβάνε μπρος , τυφλοί , χωρίς καν όνειρα )
Όλα , και τ’ άλογα μου θα σ’ τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.

Το μυστήριο του Mary Celeste...

Το πληρωμα του Mary Celeste που εγινε καπνος.
Το 1872, ένα μήνα αφότου το Mary Celeste απέπλευσε από τη Νέα Υόρκη, ο καπετάνιος David Morehouse είδε το καράβι να πλέει ακυβέρνητο και έστειλε κάποιους άνδρες από το πλήρωμά του για να εξετάσουν τι είχε συμβεί.
Οι άνδρες ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι δεν υπήρχε ψυχή στο πλοίο, δεν υπήρχαν σημάδια μάχης αλλά παρόλα αυτά υπήρχε αρκετό φαγητό και νερό για έξι μήνες.
Πολλές θεωρίες ακούστηκαν από τότε, για πειρατές, φαντάσματα και θαλάσσια τέρατα αλλά εξήγηση δεν βρέθηκε ποτέ.

Που οφείλεται η αγάπη μας για τους σκύλους! Τι λένε οι επιστήμονες.

Κάποτε ήταν βίαιοι κυνηγοί. Σήμερα είναι πιστοί σύντροφοί μας, που μας ακολουθούν στις βόλτες μας και μας κοιτάζουν με αγάπη στα μάτια. Πώς έγινε αυτή η μετάλλαξη όμως; Πώς ο σκύλος έγινε ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου;

Οι ρίζες των αγαπημένων μας τετράποδων παραμένουν ακόμα θολές. Δείγματα DNA μαρτυρούν ότι τόσο ο σκύλος όσο και ο λύκος προέρχονται από έναν κοινό πρόγονο που έζησε χιλιάδες χρόνια πριν πάνω στη γη. Τα πρώτα του ίχνη ενός λυκοειδούς προγόνου τους εντοπίζονται 10-30 χιλιάδες χρόνια πριν, ο οποίος συν-εξελίχθηκε παράλληλα με τον άνθρωπο.

Δύο φίλοι από τα παλιά
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι σκύλοι μοιράζονται μια βαθιά βιολογική σχέση με τον άνθρωπο. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία οι πρόγονοι των ανθρώπων και των σκύλων βοήθησαν ιστορικά ο ένας τον άλλο. Οι πρώτοι σκύλοι φαίνεται να ακολουθούσαν τους αρχαίους κυνηγούς, έχοντας την ελπίδα ότι θα φάνε μια μερίδα κι αυτοί από την λεία τους. Από την άλλη, αυτά τα τετράποδα πλάσματα που ακολουθούσαν τους ανθρώπους φάνηκαν πολύ χρήσιμα καθώς τους βοήθησαν να επιβιώσουν: αφενός σαν λαγωνικά που εντόπιζαν τη λεία που θα κυνηγούσαν τα αφεντικά τους, αφετέρου αναλαμβάνοντας τον ρόλο του φύλακα τους.
Κάπως έτσι λοιπόν, τα δύο είδη μοιράζονταν ένα εξελικτικό πλεονέκτημα με το να συμβιώνουν. Όταν, δε, ο άνθρωπος ασχολήθηκε την καλλιέργεια της γης, περίπου πριν 10.000 χρόνια, τα λυκοειδή τετράποδα έγιναν τα εξημερωμένα σκυλάκια που μας συντροφεύουν μέχρι και σήμερα.

Πηγή: tvxs.gr